در سری یادداشت‌های «خاطرات واقعی از فوم بتن» تصمیم داریم شما مشتریان عزیزمان را با ماجراهایی که در شرکت صمیمی مبتکراندیشان اسکان اتفاق می افتد آشنا کنیم و تجربیات‌مان را با شما در میان بگذاریم. در یادداشت امروز ماجرای دعوت شدن ما به همایش فوم بتن را بازگو می‌کنیم. می‌توانید این مطلب را به صورت صوتی گوش کنید یا متن آن را بخوانید.
ماجرای دعوت شدن ما به همایش فوم بتن، شبیه فیلم بود. در سال ۱۳۹۵، از چهارراه ولیعصر سوار اتوبوس بی‌آر‌تی شدم شدم و داشتم به دانشگاه می‌رفتم. در طول مسیر، اتوبوس خیلی شلوغ شد و به همین خاطر صورت من خیلی به شخصی دیگری که در اتوبوس ایستاده بود نزدیک شده بود. من خندیدم و به ایشان سلام کردم و ایشان هم خندید و باب صحبت باز شد. در جریان به ایشان گفتم که ما در زمینه‌ی فوم بتن کار می‌کنیم و در این زمینه اختراع داریم و کارهای پژوهشی انجام داده‌ایم و روی اشکالات فوم بتن کار کرده‌ایم. ایشان گفت ما الان همایشی درباره‌ی فوم بتن داریم و از من خواست که همراه ایشان به همایش بروم. اما من گفتم که نمی‌توانم و الان کلاس دارم. ایشان با این توضیح که همایش مفیدی خواهد بود، اصرار کرد که در همایش شرکت کنم ولی من گفتم این همایش به درد من نمی‌خورد و با توجه به این که در زمینه فوم بتن خیلی پژوهش کرده‌ایم، فکر نمی‌کنم که در این همایش چیز جدیدی برای من وجود داشته باشد. در نهایت ایشان برای مجاب کردن من گفت که به من اجازه می‌دهد که در همایش صحبت کنم و شرکت‌کنندگان را با کارهایی که انجام داده‌ایم آشنا کنم.
همایش درباره‌ی اشکالات فوم بتن بود. یکی از مجریان فوم بتن به عنوان اسپانسر همایش فعالیت می‌کرد. ایشان با ویدئو پرژکتور اشکالات فوم بتن را نشان می‌داد. اشکالات مختلفی مطرح شد از جمله این که: دوغاب فوم بتن شل است و از داخل لوله‌ها عبور می‌کند، بعد از اجرای فوم بتن بعضی قسمت‌ها شل می‌شود و بعضی قسمت‌ها سفت می‌شود، ریزش آب دارد، نمی‌توان با آن شیب ایجاد کرد، قیرگونی روی آن نمی‌چسبد، بعد از اجرا افت سطحی دارد، مصرف سیمان در آن زیاد است و …
آقای دکتر سوری در پایان جلسه من را معرفی کرد و گفت که آقای علی‌آبادی مهمان ویژه‌ی ما هستند. ایشان گفت که چون من به شما قول داده‌ام که وقتی برای صحبت کردن در همایش در اختیارتان بگذارم، الان یک دقیقه وقت دارید که صحبت کنید! در حقیقت ایشان در آن همایش حسابی سر ما کلاه گذاشت!
میکروفن من را روشن کردند. از آنجا که من قبلا معلم ریاضی بودم و ریاضی خوانده بودم، پیش خودم فکر کردم که در این مدت کوتاه چه بگویم که بهره‌ای به شرکت‌کنندگان رسیده باشد. گفتم: «بسم الله الرحمن رحیم، من خدمت همه‌ی دوستان عزیز سلام می‌کنم. من سعید علی‌آبادی فراهانی هستم. در یک دقیقه نمی‌توانم توضیح خاصی درباره‌ی فوم بتن بدهم؛ فقط این نکته را ذکر می‌کنم که ما در سال‌هایی که کار پژوهشی انجام داده‌ایم، همه‌ی اشکالاتی که بچه‌ها زحمت کشیدند و نمایش دادند را برطرف کرده‌ایم.»
با این حرف من انگار که بمبی در همایش منفجر شد! در پایان همایش شرکت‌کنندگان دور من جمع شده بودند و شماره تلفن و اطلاعات از من گرفتند و خیلی از آن‌ها بعدا هم با من تماس گرفتند و با هم ارتباط برقرار کردیم.
